ديگر بس است، اين درد طاقت سوز هجران.

جانا! تا به کي در پشت پنجره انتظار، رؤياي آمدنت را به نظاره بنشينيم؟

اي در کنج زندان غيبت همچنان محبوس!

و اي گناه ما، ميله هاي زندان تو!

هزار و انديست که چشم به راهان قدومت، بر لب فغان دارند و بر جگر خراش.

هزار و انديست که دلهاي منتظران، در تمناي وصالت، در جان آه مي پرورند ودر سينه داغ.

عمري است که در کوچه سار انتظار سرگردان وحيرانيم.

تو را چه مي شود، اگرشب سرد و فسرده فراقمان را به صبح دل انگيز وصالت آذين بندي؟

چگونه است، که اين همه طلب و تمنا گره از کارفرو بسته ما نمي گشايد؟ بگو چه چاره کنيم؟

آيا نه وقت آن رسيده که نقاب از چهره برگيري و بازار حسن فروشان جهان را به يکباره رونق ببري؟!

آري!

... اينک همسفر با قافله منتظران، دست انابت به اميد اجابت به درگاه حق "جل و علا" برمي داريم و خداي را به تضرع و زاري مي خوانيم که:

بار الها!

نسيم ظهور دولت حجتت را به لطف و کرمت بر ما بوزان!

تمام مشکل بشر اين است که خيال مي کند:
ظهور يکي از راههاي نجاتش است!
.
.
.
.
و حال آنکه:
ظهور "تنها راه نجات" است.

مهربانا! عزيزا! يوسفا! صديقا! بيا که بي تو ، هستي سخت خاموش است .تو فرياد العطش مني .عطشي نه تقليدي و تلقيني که برخاسته از بنيان هايي به بلنداي همه ي تاريخ و برگرفته از طراوتي به زلالي همه فطرت ها. عزيزا ! دير به يادت افتاديم ، مي دانم . هنوز هم در بسياري از جاهاي اين مرزو بوم ، رنگي از تو نيست . هيچ عذر ي نيست و هيچ دست آويزي نداريم ،بنا داريم لااقل فصلي با تو باشيم .آيا اميدي وصلي هست ؟ مهدي جان ! خفاشان دنيا را بي تو ميخواهند و براي نيامدنت همه ي خوبي ها را به اسارت برده اند.

خورشيد من برآي که وقت دميدن است .

همه شب صورت خود را به خدا خواهم کرد

از خدا خواهش ديدار تو را خواهم کرد

تاکه جان دارم و بر سينه نفس مي آيد

بر تو و عشق تو اي دوست وفا خواهم کرد

ويـرانه نه آنـسـت كـه جـمـشيد بـنـا كـرد ... ويـرانه نه آنست كه فرهاد فرو ريخت
ويرانه دل ماست كه هر جمعه به شوقت ... صد بار بنا گشت ودگر بار فرو ريخت

اللهم عجل لوليک الفرج و العافية و النصر و اجعلنا من خير اعوانه و انصاره و شيعته و المستشهدين بين يديه