آنروز با هم بودیم...
با یک هدف!
چشها همه یک جا را نشانه رفته بود.
آب وخاک بهانه بود...
اما وسیله ای شد تا هر ایرانی خود را به آب و خاکش مدیون بداند!
سوز بود و ساز...
یک دل و یک صدا فریاد کشیدند و رفتند.
و امروز...
تنها نشانه رد پای مانده به خاک مقدس ایران است.
[ یکشنبه 86/1/19 ] [ 1:9 صبح ] [ محمد احمدیان ]
